ساعت 14 و 26 دقیقه روز دوشنبه 30 خرداد سال 1373 خورشیدی برابر با عاشواری 1415 هجری قمری و در حالی که رواق‌ها، صحن‌ها، بست‌ها و اطراف مرقد مطهر هشتمین امام معصوم از جمعیت موج می‌زند و مردم بر افروخته از عشق و ارادت به سالار شهیدان ابا عبدالله الحسین(ع)، غرق عزاداری و نوحه‌سرایی‌اند، صدای مهیب انفجار بمب، فضای روضه منوره رضوی را پر می‌کند و انفجار سهمگین همه جا را به لرزه درمی‌آورد و لحظه‌ای بعد دود غلیظ و بوی خون در فضای سراسر معنویت حرم پخش می شود و انبوه متراکم جمعیتی را که مشغول مناجات و عبادت بودند و در فضایی سرشار از ارادت و اخلاص رازهای دل را با امام و پیشوای بر حقشان وامی‌گویند، درهم می‌پیچد.
بمب در محلی واقع در قسمت بالا سر مبارک منفجر می‌شود و همه چیز را در هم می‌ریزد و زائران را وحشت‌زده و سراسیمه می‌گرداند. بر اثر شدت انفجار که طبق نظر کارشناسان مربوطه مقدار آن معادل 10 پوند ماده منفجره تی. ان. تی بوده است، اعضای بدن تعدادی از زائران همچون سر و دست و پا و انگشت جدا شده و به اطراف محل حتی پشت بام حرم و سقف ضریح مطهر پراکنده می‌شود. نه تنها سطح حرم و روضه منوره رضوی آغشته می‌گردد، بلکه قطعات خرد شده پوست و گوشت زوار به همراه خون، سطح دیوارهای حرم مطهر امام و داخل آن را پوشانده و به خون آغشته می کند.
بوی خون و سوختگی و دود، فضای حریم رضوی را مالامال می‌سازد. تعداد قابل توجهی از نسخ قرآن و مفاتیح قطعه شده و خون‌آلود می‌گردد و چلچراغ‌ها در محل حادثه خرد می‌شوند. خدام حرم که روز عاشورا همگی در حرم مولای خود امام رضا(ع) حضور دارند، برای کمک به مردم و نجات مجروحان به داخل حرم می‌شتابند و مردم را به بیرون حرم راهنمایی می‌کنند و مجروحان حادثه را به صحن آزادی و صحن انقلاب اسلامی منتقل می‌نمایند.
شرایط ویژه پس از انفجار، موجب گردید تا درهای صحن‌ها و حرم بسته شود، به نحوی که در ساعات اولیه، صرفاً مسؤولان و خدام آستان قدس رضوی امکان ورود داشتند. حرم مطهر و رواق‌های اطراف صحن‌ها از مردم عادی خالی بود؛ اما جمعیت انبوه پشت درهای بسته بی‌تابانه بازگشایی حرم آقا امام رضا(ع) را لحظه‌شماری می‌کرد که آیت الله واعظ طبسی؛ تولیت فقید آستان قدس رضوی اعلام کرد حرم می‌بایست در اسرع به روی مردم آغوش گشاید.
لذا با حضور مسؤولان و خدام آستان قدس و به فاصله کمی پس از وقوع حادثه، کار آماده‌سازی رواق‌ها و صحن و سرای ثامن الائمه(ع) برای زیارت آرزومندان حضرتش آغاز شد.
طاقت‌فرساترین و سوزناکترین بخش کار، جمع‌آوری و پاک‌سازی حرم مطهر از قطعات پیکر مطهر شهدایی بود که در ظهر عاشورای حسینی(ع) سطح بیشتر رواق‌ها همچون رواق دارالحفاظ، دارالسعاده و نیز گنبد الله‌وردیخان، گنبد حاتم خانی و .... بخش وسیعی از دیوارها را پوشانیده بود. این کار سخت و جگرسوز و شست شوی حرم مطهر در طول همان شب و با زحمت بسیار انجام گرفت و صبح روز بعد حرم فرزند موسی بن جعفر(ع) آماده زیارت و طواف عاشقان دلسوخته و عزادار شد و طی مراسم رسمی توسط تولیت فقید آستان قدس رضوی به روی مردم آغوش گشود و بدین سان پناهگاه همیشگی مردم به روی آنان باز گشت.
آنچه گفتنی است این که در کمترین زمان، ساکنان و مجاوران مشهد مقدس از وقوع حادثه خبردار شده و هر آن کس که خبر فاجعه را می‌شنید، سراسیمه به سوی حرم می‌شتافت.
شور و التهاب و هیجان، شهر را فرا گرفته و همگان را مبهوت و متاْثر ساخته بود. همه از حادثه‌ای که هرگز وقوعش را در باور نمی‌آوردند، گفت‌وگو می‌کردند و هر کس در آن لحظات سخت، می‌اندیشید که چه کاری باید و می‌تواند انجام دهد. پیکرهای زخمی مجروحین و شهیدان با وسایل نقلیه شخصی و آمبولانس‌هایی که به دو صحن انقلاب اسلامی و آزادی وارد شده بودند، به بیمارستان‌های مشهد منتقل شدند و آنچه از کینه منافقان باقی ماند، 300 تن مجروحان حادثه بود که عده‌ای از آنان اعضایی از بدن خود به‌خصوص دست و پایشان را از دست داده بودند و 27 نفر شهید که الی الابد مظلومیتشان گریبانگیر دشمنان ولایت است. در میان مجروحان و شهدا از هر سن و از هر قشر و طبقه‌ای دیده می‌شدند.
پیر، جوان، کودک، زن و مرد؛ در یک کلام عاشورا در مشهد مقدس و در حوزه حریم منور رضوی، حقیقتاً به عاشورایی به یادماندنی در تاریخ، پس از عاشورای حسینی(ع) تبدیل شده بود. حادثه انفجار، به بنای حرم آسیب رسانیده بود. اما معجزه‌آسا آن که میزان خسارت در حداقل ممکن بود. کاشی‌کاری‌ها و آیینه‌کاری‌های بسیار ظریف و هنرمندانه 800 ساله حرم، تا حدودی لطمه دیده بود که به سرعت ترمیم گردید.
منافقین سنگدل و ناپاک که با جنایت بسیار زشت خود آشکارا نشان دادند که به هیچ اصل و معیار الهی، انسانی پای‌بند نیستند و در دشمنی و ستیز با ملت غیرتمند ایران اسلامی هیچ حدی نمی‌شناسند، ثابت کردند که برای مردم و معتقدات و مقدسات آنها هیچ حرمت و قداست و اهمیتی قائل نیستند.
لحظات و حالات مردم در صبح روز بعد حقیقتاً برای تاریخ عبرت‌آمیز بود و برای هربیننده‌ای دیدنی. مرد و زن، پیر و جوان، کوچک و بزرگ، همگی شیفته و شیدا، گریان و نالان و در عین حال خشمگین و غرنده به حرم وارد شدند، ضریح را در آغوش گرفتند و ضمن اظهار ارادت به آستان رفیع و مقدس امام همام علی بن موسی الرضا(ع)، خشم و نفرت آتشین خویش را نثار دشمنان خارجی و مزدوران داخلی دین و ملت انقلاب و کشور خویش ساختند.
کلیپ مرتبط:
- ظهری که حرم «رنگ خون» گرفت
گزارش تصویری مرتبط:
- تصاویر کمتر دیده شده از عاشورای خونین حرم مطهر رضوی
