قبور مطهر و با برکت ذریّه طیّبه حضرت فاطمه سلام الله علیها در کشورهای اسلامی و در منطقه ما پراکنده هستند و مردم جهت احترام به پیشگاه پیامبران ....
انسان در کشاکش زندگی و پستی و بلندی های آن، علاوه بر نیازهای مادی، نیازهای روحی و معنوی بسیاری را حس می کند، اصلاً ما برای پاسخ دادن به نیازهای فیزیکی و فیزیولوژی از عالم متافیزیک مدد می جوئیم؛ مثلاً برای بهبودی از امراض و رفع درد و بیماری ها به دعا و نیایش با خدا و توسل به ارواح، پاکان و قدیسان می پردازیم. (رک: غلامعلی دانش، دعا و نقش آن در زندگی انسان ها) این در همه ادیان وجود دارد و مذاهب مختلفه نیز به نوعی با تأسی بر رفتار انبیاء و اولیاء الهی، این روش را به انواع و گونه های مختلف عملی می کنند. مثلاً پیامبران خدا برای برآورده شدن حاجاتشان به پیشگاه الهی تضرع نموده دعا می کردند؛ «و نوح را (به یاد آور) هنگامی که پیش از آن (زمان، پروردگار خود را) خواند! ما دعای او را مستجاب کردیم و او و خاندانش را از اندوه بزرگ نجات دادیم.» (سوره انبیاء، آیه 76)
«و ایّوب را (به یاد آور) هنگامی که پروردگارش را خواند: بد حالی و مشکلات به من روی آورده و تو مهربانترین مهربانانی.» (سوره انبیاء، آیه 83)
«و زکریا را (به یاد آور) در آن هنگام که پروردگارش را خواند (و عرض کرد) پروردگار من! مرا تنها مگذار (و فرزند برومندی به من عطا کن) و تو بهترین وارثانی!» (سوره انبیاء، آیه 89)
پس به نقل صریح قرآن کریم، انبیاء عظام برای حاجات مادی و معنوی و مشکلات زندگی همانند نجات از غرق شدن، شفای بیماری، فرزنددار شدن دعا می کردند. بعضی از مردم برای رفع مشکلات خویش و یا حتی برای تعظیم شعائر مذهبی و ادای مناسک دینی به بقاع متبرکه همانند حرم های اهل بیت علیهم السلام و امام زادگان، و مساجد روی می آورند و به مبنای این آیه شریفه « ... وسیله ای برای تقرب به او بجوئید...»، (سوره مائده، آیه 34) ارواح مطهر امامان و امام زادگان را وسیله تقرب به خداوند می دانند. قبور مطهر چهار امام معصوم ما و نیز مضجع شریف پیامبر اکرم و حضرت زهرا (صلوات الله و سلامه علیهم اجمعین) متأسفانه در حصر گروهک ضاله وهابی است؛ بیتوته، انجام ادعیه و زیارت در آن مکان های با برکت سخت است و یا میسر نیست، حضور مسلمانان به ویژه شیعیان در این امکان شریف با محدودیت هایی همراه است و حضور در حرم دیگر ائمه اطهار (علیهم السلام) نیز با سختی هایی همراه است؛ امّا خوشبختانه قبور مطهر و با برکت ذریّه طیّبه حضرت فاطمه سلام الله علیها در کشورهای اسلامی و در منطقه ما پراکنده هستند و مردم جهت احترام به پیشگاه پیامبران (صلی الله علیه و آله) و ائمه اطهار و اولاد طاهرینشان علیهم السلام در مناسبت ها و در مواقع حساس و یا در گرفتاری ها به این حرم ها پناه می برند، بقاع متبرکه اعم از حرم های بزرگی چون حرم حضرت زینب و حضرت معصومه و حضرت رقیه (سلام الله علیهن) و حرم شاهچراغ تا حرم های کوچکتری مانند حرم امامزاده محمد محروق در نیشابور، امامزاده عباس در ساری، امامزاده صالح در تهران، امامزاده عبدالله در شهر ری و امامزاده یاسر و ناصر در حومه مشهد و ... محل تجمع و اتحاد مسلمین و شیعیان است که متولیان این بقاع متبرکه با برنامه ریزی های فرهنگی و پرمحتوا و مناسب، نقش بسیار خوبی را در تعلیم و رشد فرهنگ مذهبی جامعه ی ما دارند. مردم هنگامی که برای ادای احترام و توسل و دعا برای فرج آقا امام عصر علیه السلام به مسجد جمکران که یکی از بقاع متبرکه مساجد جامع و با عظمت است می روند، احساس همدلی، یکرنگی، وحدت عقیده، وحدت هدف و روش را به تماشا می گذارند و گاهی جمعیت میلیونی از برنامه های از پیش تنظیم شده ی آن مسجد بزرگ، بهره های فراوان می گیرند و راه های زندگی و آداب اخلاقی و رفتاری بسیار خوبی را آموزش می بینند و هم در پرتو زیارت این امامزادگان آبرومند در پیشگاه الهی به آرامش روح و روان دست می یابند و روح و جانشان را با دعا و نیایش در این مکان های شریف و در این مضجع های نورانی صیقل داده و خودِ گمشده ی خود را، در شلوغی فعالیت های تکراری روزمره پیدا می کنند و سبکبال از حرم ها و مساجد بیرون آمده و سرشار از معنویت عطر حضور به فعالیت های اجتماعی خود ادامه می دهند. اکنون با اندکی تأمل ببینیم کجا می توان در دنیا چنین جمعیت عظیمی را با وحدت هدف تشکیل داد؟ آیا این جز برکات وجود ارواح پاک امامزادگان و شرافت آن مساجد و حرم های با برکت است. بر متولیان حرم ها و مساجد و بقاع متبرکه است که به این پتانسیل عظیم حضور و تجمع های وحدت آفرین بیش از پیش نگاه کنند و این وحدت و همبستگی را با برنامه های پُر بارتر و پذیرایی بهتر از زائرین و فراهم ساختن امکانات رفاهی، بهداشتی و ... قدر بدانند و به دور از افراط و تفریط و به دور از غلو و نگاه سطحی و گذرا به این اعتصام به حبل الله و معتصمین آن، برای ارتقاء دستاوردهای مطلوبتر این اتحاد و همبستگی، بسترسازی کنند.
------------------------------------------------------------
پی نوشت:
1. «وَ نُوحاً إِذْ نادی مِنْ قَبْلُ فَاسْتَجَبْنا لَهُ فَنَجَّیْناهُ وَ أَهْلَهُ مِنَ الْکَرْبِ الْعَظیمِ».
2. «وَ أَیُّوبَ إِذْ نَادَى رَبَّهُ أَنِّی مَسَّنِیَ الضُّرُّ وَأَنتَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِینَ».
3. «وَ زَکَرِیَّا إِذْ نَادَى رَبَّهُ رَبِّ لا تَذَرْنِی فَرْدًا وَأَنتَ خَیْرُ الْوَارِثِینَ».
4. «یا أَیُّهَا الَّذین وَ ابْتَغُوا إِلَیْهِ الْوَسیلَةَ وَ جاهِدُوا فی سَبیلِهِ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ».
