کمتر مراسمی بوده که این پیرمرد نورانی در آن حضور نداشته باشد...
اما این روزها غم بزرگی بر دلش سنگینی می کند. غم "پیاده روی اربعین" مولایش حسین علیه السلام...
دیگری سنی ازش گذشت و تحمل آن همه راه "نجف تا کربلا"برایش طاقت فرسا می نمود. گرچه سفرهای زیارتی زیادی به عتبات رفته، ولی پیاده روی اربعین برایش حال و هوای دیگری داشت...
این غم جانکاه را چه چیزی می توانست برایش جبران کند جز "آیین سالانه" مردم شهرش تا "قدمگاه ابن الحسین(ع)"؛ رضای آل مصطفی(ع)...
با خودش عهد کرد ه که حتی اگر جانش را در این راه ببازد، این توفیق عظیم را از دست ندهد و با طی این «طریق ولایت» مرحمی بر عقده جاماندن از پیاده روی اربعین را بر دل سوخته اش بگذارد...
گوشی را برداشت و شماره منزل فرزندانش را گرفت و آنها را به خانه پدر فرا خواند.
وقتی بچه ها با حالت سوال به خانه پدر آمدند و از پدر علت فراخوانشان را جویا شدند این پیرمرد نورانی با چشمان اشکبارش گفت: توفیق پیاده روی اربعین امسال که ازم سلب شد. بیایید در مراسم امسال تا «قدمگاه» و "مقام "نورانی شاه خراسان مرا همراهی کنید تا بلکه با این کار هم عقده اربعین از دلم تا حدودی خالی بشه هم "زائر امام ثامن ضامن(ع)" شده باشیم.
در همین هنگام به سمت صندوقچه قدیمی اش رفت و لباس سفید و معطرش را آماده کرد و کنار سجاده اش گذاشت.
اما هنوز یک چیز کم است. "پرچم حسین فاطمه(س)"...
آخر درست است که الآن زائر رضاست؛ ولی در واقع او از جاماندگان اربعین مولایش حسین(ع) هم هست ...
پرچم را هم در حیات نزدیک درب خانه می گذارد که صبح مراسم فراموشش نکند.
پیرمرد نماز صبحش را با وقار وصف ناشدنی خواند؛ حین طلوع آفتاب غسل زیارت می کند به نیت زیارت هشتمین حجت داور و غریب خراسان...
با استرسی که حالا داشت از کله سحر حاج خانم و بچه ها را صدا می زند که آماده شن برای حرکت...
کفش ها را در می آورد و با پای پیاده به راه می افتند؛ آخر می خواهد پا جای پای «ولی» و «حجت» خدا بگذارد؛ ذکر مقدس «لبیک» بر زبان دارد؛ گاهی می گوید «حسین» و گاهی هم «رضا».
چند کیلومتری که می رود یکی از فرزندان می گوید پدر اجازه بده من هم مقداری این «علم» را حمل کنم که استراحتی بکنید و دستتان از درد بیفتد؛ اما مگر قانع می شود...
می گوید خیال می کنید پیر شدم و فرتوت؟اگر راست می گویید حاضرم باشما مسابقه بدم... و «هل من مبارز» می طلبد.
فرزندان و همراهان که دیدند حریفش نمی شوند، او را در حال معنویش گذاشتند تا راحت باشد...
پیرمرد در حال خودش و زیر لب حرف های معنادار زیادی را بر زبان جاری می کند:
چند کلامی با مولای نه چندان دور از این سرزمینش،«حسین» در کربلا؛ و چندکلامی هم با مولای خراسانی اش «رضا»...
به «حسین(ع)» می گوید من "حبیب" شما هستم مولا؛ به پیری و کهنسالی من نگاه مکن؛ مگر "حبیب" جوان بود چطور او را راه دادی؟ به من هم عنایتی کن از بزرگی؛ ای شاه جود و کرم...
و باز به سمت خراسان رو می کند و از دیار "ارجان"، مولایش را در "طوس" مورد خطاب قرار می دهد و می گوید "الوعده وفا"
گفتی که هرکس یکبار به دیدن من بیاید من سه جا به دیدنش می آیم...
مولاجان! من که نه "کربلا" تونستم بروم نه به "خراسان" شما...
به «قدمگاه»ت آمده ام، تاکه "سلامت" کنم و عرض ارادتی به «مقامت» کنم...
آنچه که دارم تو رساندی به من
هیچ ندارم که به نامت کنم
آمده ام تا که سلامت کنم
سلامت کنم...
اما این روزها غم بزرگی بر دلش سنگینی می کند. غم "پیاده روی اربعین" مولایش حسین علیه السلام...
دیگری سنی ازش گذشت و تحمل آن همه راه "نجف تا کربلا"برایش طاقت فرسا می نمود. گرچه سفرهای زیارتی زیادی به عتبات رفته، ولی پیاده روی اربعین برایش حال و هوای دیگری داشت...
این غم جانکاه را چه چیزی می توانست برایش جبران کند جز "آیین سالانه" مردم شهرش تا "قدمگاه ابن الحسین(ع)"؛ رضای آل مصطفی(ع)...
با خودش عهد کرد ه که حتی اگر جانش را در این راه ببازد، این توفیق عظیم را از دست ندهد و با طی این «طریق ولایت» مرحمی بر عقده جاماندن از پیاده روی اربعین را بر دل سوخته اش بگذارد...
گوشی را برداشت و شماره منزل فرزندانش را گرفت و آنها را به خانه پدر فرا خواند.
وقتی بچه ها با حالت سوال به خانه پدر آمدند و از پدر علت فراخوانشان را جویا شدند این پیرمرد نورانی با چشمان اشکبارش گفت: توفیق پیاده روی اربعین امسال که ازم سلب شد. بیایید در مراسم امسال تا «قدمگاه» و "مقام "نورانی شاه خراسان مرا همراهی کنید تا بلکه با این کار هم عقده اربعین از دلم تا حدودی خالی بشه هم "زائر امام ثامن ضامن(ع)" شده باشیم.
در همین هنگام به سمت صندوقچه قدیمی اش رفت و لباس سفید و معطرش را آماده کرد و کنار سجاده اش گذاشت.
اما هنوز یک چیز کم است. "پرچم حسین فاطمه(س)"...
آخر درست است که الآن زائر رضاست؛ ولی در واقع او از جاماندگان اربعین مولایش حسین(ع) هم هست ...
پرچم را هم در حیات نزدیک درب خانه می گذارد که صبح مراسم فراموشش نکند.
پیرمرد نماز صبحش را با وقار وصف ناشدنی خواند؛ حین طلوع آفتاب غسل زیارت می کند به نیت زیارت هشتمین حجت داور و غریب خراسان...
با استرسی که حالا داشت از کله سحر حاج خانم و بچه ها را صدا می زند که آماده شن برای حرکت...
کفش ها را در می آورد و با پای پیاده به راه می افتند؛ آخر می خواهد پا جای پای «ولی» و «حجت» خدا بگذارد؛ ذکر مقدس «لبیک» بر زبان دارد؛ گاهی می گوید «حسین» و گاهی هم «رضا».
چند کیلومتری که می رود یکی از فرزندان می گوید پدر اجازه بده من هم مقداری این «علم» را حمل کنم که استراحتی بکنید و دستتان از درد بیفتد؛ اما مگر قانع می شود...
می گوید خیال می کنید پیر شدم و فرتوت؟اگر راست می گویید حاضرم باشما مسابقه بدم... و «هل من مبارز» می طلبد.
فرزندان و همراهان که دیدند حریفش نمی شوند، او را در حال معنویش گذاشتند تا راحت باشد...
پیرمرد در حال خودش و زیر لب حرف های معنادار زیادی را بر زبان جاری می کند:
چند کلامی با مولای نه چندان دور از این سرزمینش،«حسین» در کربلا؛ و چندکلامی هم با مولای خراسانی اش «رضا»...
به «حسین(ع)» می گوید من "حبیب" شما هستم مولا؛ به پیری و کهنسالی من نگاه مکن؛ مگر "حبیب" جوان بود چطور او را راه دادی؟ به من هم عنایتی کن از بزرگی؛ ای شاه جود و کرم...
و باز به سمت خراسان رو می کند و از دیار "ارجان"، مولایش را در "طوس" مورد خطاب قرار می دهد و می گوید "الوعده وفا"
گفتی که هرکس یکبار به دیدن من بیاید من سه جا به دیدنش می آیم...
مولاجان! من که نه "کربلا" تونستم بروم نه به "خراسان" شما...
به «قدمگاه»ت آمده ام، تاکه "سلامت" کنم و عرض ارادتی به «مقامت» کنم...
آنچه که دارم تو رساندی به من
هیچ ندارم که به نامت کنم
آمده ام تا که سلامت کنم
سلامت کنم...
عکسنوشت مرتبط:
