آیت الله العظمی جوادی آملی: خانه ای که در آن قرآن خوانده می شود و دین در آن خانه حاکم است، برای فرشتگان، مانند ستاره های آسمان برای اهل زمین نورافشانی می کند ؛ همان طور که انسان هنگام دیدن فضای باز، بعضی از جاها را تاریک و بعضی را روشن می بیند خانه ای که در آن قرآن خوانده می شود و دین در آن حاکم است برای اهل آسمان نورافشانی می کند.
مرحوم سید عبدالحسین شرف الدّین جبل عاملی (رضوان الله تعالی علیه) در شرح حال بعضی از صحابه و بزرگان، نقل می کند که بعضی از اصحاب و بزرگان علم و دین و سیر و سلوک برنامه ها را در منزل تقسیم می کردند. یعنی اعضای خانواده در شبانه روز این خانه را روشن نگاه می داشتند. هنگام شب چنین نبود که همهٴ اعضای خانواده بعد از خوردن غذا تا صبح بخوابند؛ بلکه نگهبانی می دادند. مثلا ً مقداری از شب را یکی مشغول عبادت و درس و بحث و تلاوت و دعا بود و دیگری می خوابید، سپس دیگری بر می خاست و به عبادت می پرداخت و اولی می خوابید. به دنبال آن سومی بر می خواست و به عبادت می پرداخت. به گونه ای که جز نام حق در این خانه چیز دیگری برده نشود.
گاهی از یک خانواده، شخصیتی چون شیخ انصاری؛ یا انسان کاملی چون بحرالعلوم تربیت می شود، که محصول زحمات چندین سالهٴ گذشتگان و نیاکان آنان است. خدای سبحان به رایگانْ فردی ممتاز را به خانواده ای مرحمت نمی کند. آنان سعی می کردند که خانه را همیشه روشن نگهدارند و چیزی که خلاف رضای حق است در آن خانه انجام نشود، تا کم کم آن خانه بتواند مرکز نورانیت باشد و سرانجام شهری را روشن کند.
خانه ای که در آن قرآن خوانده می شود و دین در آن خانه حاکم است، برای فرشتگان، مانند ستاره های آسمان برای اهل زمین نورافشانی می کند ؛ همان طور که انسان هنگام دیدن فضای باز، بعضی از جاها را تاریک و بعضی را روشن می بیند خانه ای که در آن قرآن خوانده می شود و دین در آن حاکم است برای اهل آسمان نورافشانی می کند.
امام صادق (علیه السلام) می فرماید: صدیقه کبری (سلام الله علیها) را زهرا نامیده اند. و زهرا یعنی تابناک؛ زیرا خانه و محراب و مرکز عبادت او برای اهل آسمان تابناک و درخشان بود . انسان کامل هم برای اهل آسمان نور می دهد.
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
برگرفته ازکتاب حکمت عبادات،حضرت آیت الله جوادی آملی،ص 192
