امتحان حقیقی انسانها هم بوسیله امام علیه السلام است. رشد مومن و شیعه به اندازه تسلیم بودنش در برابر خدا و امام است. رشد اجتماعی جامعه شیعه به اندازه فهم حقیقت امام و تسلیم بودنش است.
دنیا دار تلاقی ما با امام علیه السلام
فرصت کوتاه دنیا فرصت رسیدن به امام علیه السلام است و دار دنیا دار تلاقی ما با امام علیه السلام است. نعمتی که خداوند متعال در دنیا برای ما قرار داده است و ما باید به آن برسیم که در غیر این صورت بازخواست خواهیم شد. هر چیزی که خداوند به ما فرموده است به آن خواهیم رسید از فروغ امام علیه السلام است اگر گفته شده که در جامعه ی آرمانی بعد از ظهور حیات طیبه وجود دارد، یا فرموده اند بساط ظلم برچیده می شود، یا اگر گفته شده که عدالت در عالم برقرار می شود یک معنایش این است که نفوس انسانها نفوس عاقله می شود که به حقیقت عدالت راه پیدا می کنند، همه ی اینها به خاطر فروغ خود امام علیه السلام است. امام علیه السلام است که سرچشمه حیات است و اگر حیات طیبه به ما وعده داده شده چیزی جز رشحات امام علیه السلام نیست. امام علیه السلام است که سرچشمه نور و شمس است.
خیرات و برکات پس از ظهور از فروغ امام علیه السلام است
پس همه ی خیراتی که به ما وعده داده شده چیزی جز فروغ امام علیه السلام نیست یعنی اینطور نیست که امام می آیند و عدالت را محقق می کنند و حیات طیبه را به ارمغان می آورند بلکه عدالت و حیات طیبه خود امام هستند. حقیقت این است که خود کلمه ی غیب الهی در عالم ظهور پیدا می کند و وقتی حقیقت غیبی ظهور پیدا کرد مابقی آثار و برکات وجود اوست، عقول کامل می شود، عالم نورانی می شود. حتی بهشت هم از شئون امام علیه السلام است و فرع بر امام و نازله از وجود ایشان است.
امتحان حقیقی انسانها هم بوسیله امام علیه السلام است. آغاز و منتهی خیر و برکات از سیر با امام علیه السلام حاصل می شود. ابتلاء و امتحان به امام است که باب توحید است اگر کسی از این امتحان پیروز بیرون آمد وارد وادی توحید می شود. نعمت امام به قدری در محضر خداوند با ارزش است که خدا از آن در روز قیامت از انسان سوال می کند و به قدری هم گران قیمت است که حتی ترک اولی نسبت به امام را هم نمی پذیرند و اگر کسی نسبت به امام ترک اولی کند سقوط خواهد کرد. پس اگر انسان کوچک ترین غفلتی نسبت به امام داشته باشد به همان میزان از قافله جا خواهد ماند.
خداوند نسبت به نعمت امامت که به ما داده است تکلیفی هم از ما خواسته است و آن تسلیم بودن و اطاعت از امام است. مومن نیستند مگر کسانی که تسلیم محض امام هستند حتی در قلبشان. اگر نسبت به حرف، فعل، حکم و اقدام حضرت در دل انسان تردید و مناقشه ای پیدا شد به همان میزان شرک در توحید در وجودش پیدا شده است. انسان وقتی نسبت به خدا خالص باشد تسلیم محض خدا خواهد بود. در روایات داریم کسی که مشرک شود گویی سقوط کرده است. اگر ذره ای در دل انسان نسبت به امام تردید به وجود آید قطعا سقوط خواهد کرد رشته اتصال ما به امام یقین، ایمان و تسلیم ما است.
اگر انسان تسلیم امام باشد به آرامش می رسد
تسلیم محض بودن امام واقعا دشوار است. آن چیزی که خیال انسان را راحت می کند این است که عالم در اختیار امام است. تقدیر امور عالم در شب قدر به دست امام است و شب قدر برای بزرگان و اولیای خدا شب اطمینان است چون کسی که تقدیر می کند حکیم، علیم، قادر و مهربان است و جای نگرانی ندارد. انسان اگر به امام برسد به آرامش هم خواهد رسید. وقتی کسی فرمان امام را اطاعت کرد می داند در این فرمان آرامش محض وجود دارد حتی اگر به او فرمان دهد وارد آتش شود چون می داند آتش هم در اختیار امام است و اگر بخواهد آتش هم برای او به اراده ی امام آرام می شود.
اگر امام به شخصی بگوید برو وسط آتش بنشین اگر با خودش تجزیه و تحلیل کند و طبق علم امام پیش نرود به جایی نمی رسد. تسلیم بودن نسبت به امام امتحان بسیار سختی است و همین تسلیم بودن منبع خیرات است. وقتی انسان مومن باشد و پرده ها برایش کنار برود آن وقت همه تصمیمات امام، جنگ و صلحش و سختی و آسانی اش برایش زیبا خواهد بود. اگر انسان بتواند همه ی عمرش را روی همین امتحان تمرکز کند شاید بتواند از این امتحان پیروز و سربلند بیرون آید این امتحان همان تسلیم بودن در برابر خدا و امام است. خوب است فکر و ذکرمان در این عالم جا نماندن از امام باشد.
رشد مومن و شیعه به اندازه تسلیم بودنش در برابر خدا و امام است. رشد اجتماعی جامعه شیعه به اندازه فهم حقیقت امام و تسلیم بودنش است. خداوند متعال جامعه شیعه را درون کوره برده است و کوره را کم کم داغ می کند تا به رشد برسد بوسیله ی گرفتن امام از جامعه؛ یکی از مراحل امتحان الهی خداوند این بود که حقیقت امامت که هرچه هست از اوست را خردسال قرار دهد. یعنی خداوند برای اینکه جامعه ی شیعه را مورد امتحان امامت قرار دهد یک امام خردسال را قرار می دهد و فرمان می دهد همه او را اطاعت کنید و بواسطه همین امتحان جامعه شیعه در مقام تسلیم و موحد بودن رشد پیدا می کنند.
در دوران امامت امام جواد علیه السلام هیچ انشعابی در تشیع رخ نداد
در دوران ائمه علیهم السلام انشعاباتی در تشیع اتفاق افتاد و تشیع یکدست نبود اما در دوره امامت امام جواد علیه السلام هیچ انشعابی رخ نداد و همه تسلیم شدند و رشد پیدا کرده بودند. انتصاب و انتخاب امام باید از سوی امام و به اذن الهی صورت بگیرد چون امام دارای مقام عصمت است و فقط امام می تواند این عصمت را تشخیص دهد و شخص معصوم را انتخاب کند. سنِ امام جواد علیه السلام در زمان امامت حدود 9 سال بوده است. عموی امام رضا علیه السلام پیرمردی عالم بود وقتی امام جواد علیه السلام به جلسه درس ایشان تشریف می آورد ایشان تمام قد به احترام ایشان از جا بلند میشد اما امام رضا علیه السلام امام جواد علیه السلام را به امامت منصوب کردند که معلوم می شود امامت امر انتصابی از ناحیه ی امام است و این امانت به هر کسی داده نمی شود.
تسلیم امام بودن عامل رشد شیعه است. اگر تسلیم شدی حقیقت اسرار امامت آشکار می شود اینکه آشکار نمی شود به سبب این است که ما تحمل نداریم و اهل سرّ نیستیم و حرف در وجودمان بند نمی شود. بعضی از اصحاب خاص ائمه علیهم السلام راز نگه دار بودند و حضرات معصومین علیهم السلام بعضی اسرار را به آنها می آموختند. امام صادق علیه السلام حدود 20 هزار حدیث به یکی از اصحابشان آموختند و به او سفارش کردند تا جایی نقل نکند. اگر کسی اهل تحمل و تسلیم و راز نگه دار شد اسرار هستی را می فهمد و آرام می گیرد.
فروع شریعت بسیار مهم است و تا دم مرگ همراه انسان هستند و با وجودی که بسیار مهم است اما فرع شریعت هستند فروع را باید برای رسیدن به اصل انجام داد اگر انسان بخواهد به ذکر برسد باید نماز را اقامه کند نه اینکه فقط بخواند بلکه خیمه ی زندگی اش نماز و صلوة بود. اگر کسی نماز را اقامه کرد به ذکر می رسد ذکر نماز انسان را به حقیقت نبوت نبی اکرم صلی الله علیه و آله آشنا می کند هر خبری هست آنجاست. کسی که به اسرار نبوت نرسد به هیچ جا نرسیده است اگر نماز معراج است سقف این معراج نبوت نبی اکرم صلی الله علیه و آله است و اگر نماز انسان را به حضرت رساند انسان به "ذکر الله" می رسد. آن وقت چنین آدمی است که آرام می گیرد وقتی قلب انسان تجلی گاه نبی اکرم صلی الله علیه و آله شود.
حقیقت ولایت امام علیه السلام در پرده ی غیبت فرو رفته است. حقیقت ولایت در غدیر طلوع کرد اما با اقدامات اصحاب سقیفه حجاب و مانع ولایت شد و در اصل ظهور این ولایت ظهور و بروز خواهد کرد و از طرفی عقول انسانها کامل می شود و دنیای آرامی بوجود خواهد آمد. انسان وقتی به امام علیه السلام برسد به بهشت خواهد رسید.
هر امامی در دوران خودش با سختی هایی که تحمل می کند ما را به رشد می رساند یعنی اگر جامعه ی شیعه در دوره خودش به بلوغ رسید و فهمید که امام کوچک و بزرگ ندارد و باید در برابر این حقیقت تسلیم بود به سبب این ست که امام حواد علیه السلام ابتلائات و سختی هایی را تحمل کرده اند. اساساً معنای شفاعت این است که امام به این عالم آمده است تا سختی هایی را متحمل شود تا راه را برای ما باز کند. جهنم در همین دنیا هم هست ائمه علیهم السلام آمده اند تا در این جهنم ما را سالم عبور دهند همانطور که ائمه علیهم السلام آتش سقیفه را آرام و خاموش کردند و گرنه همه ی ما در آن آتش می سوختیم. ما نمی توانیم سختی های ائمه علیهم السلام را درک کنیم.
وارث
مطلب مرتبط:
- سلسله بحث های امام شناسی/ عقل، بدون سرپرستی امام رشد نمی کند
