خورشید از تو نور می گیرد

لب اگر خورد به پیمانه بها می‌گیرد

سنگ با دست شما حکم طلا می‌گیرد…

سفر در خیال

باورم نمی شود؛ انگار در میان ابرها می روم..

این حسی است که همه همراهان من احساس می کنند...

چه سواره و چه پیاده...

عکسنوشت: اینجا جاده‌ی عشق است؛ ساعت دلدادگی!

اینجا جاده‌ی عشق است؛ ساعت دلدادگی. ظهر روز شهادت و در ابتدای مسیر شهر به سمت قدمگاه.

عکسنوشت: تنهاترین

همه رفته اند و من مانده ام. چطور بروم و دل بکنم از اینهمه مهربانی؟ چطور چشم بردارم از این قدمگاه نورانی و نشکنم بغض جامانده در گلو را ؟

عکسنوشت: نور در نور

خورشید اشعه های طلایی اش را بر زائران پیاده هشتمین حجت داور می تاباند و آنها با قدم های شتابان به سوی قدمگاه و سجده گاه خورشید ابدی طوس روانند...

عکسنوشت: دختر بابایی و زائر به ظاهر خسته امام رضایی

از کله سحر بلند شده بود که بابا پس کی میریم قدمگاه...
بابا با دستای مهربونش، دستی بر سر دختر بچه اش می کشد و می گوید: بابا جان هنوز خیلی مونده...
آخه دیشب که شبکه دوم سیما رو نگاه می کردم، مجری از حرم امام رضا اطلاعیه رو خوند که بعد نماز ظهر مردم حرکت می کنن...اما مگر دختر بچه ش ساکت می شد...

عکسنوشت: فرزندم را نذر شما می کنم یا حجت الله!

مادر از چند روز پیش خود را برای این روز بزرگ آماده کرده..

کالسکه فرزند دلبندش را آذینبندی خاصی کرده ...

چادر فاطمی اش را بر سر کرده و طفل خردسالش را در کالسکه تزئین شده اش قرار داده ...

عکسنوشت: تلالو خورشید در بیرق عزای خورشید هشتم

اینجا بهبهان است؛ سرزمین عشق و ارادت به خاندان رسول اعظم صلی الله علیه و آله...

سرزمین فرزندان موسی بن جعفر...

سرزمینی که هشتمین حجت خدا در سفر غم بار اما پر پرکتش به ارض اقدس، از آن عبور کرده است و شبی را در آن بیتوته...

و حالا این مردم از پس آن قرن ها، طبق سنتی نزدیک به دو قرن در سالروز شهادت او، خود را به مسجد تاریخی شهر می رسانند و به محضر مولای خویش که حجت ظاهر و باطن خدای جبار است عرض ارادت می کنند...

مسجدی که هنوز نفس های مولایشان را و تن صدای او را به یادگار نگه داشته است...

سلام بر پیشوای هشتم حضرت شمس الشموس علی ابن موسی الرضا علیه السلام...

عکسنوشت: آمدم ای شاه سلامت کنم

آمدم ای شاه سلامت کنم
عرض ارادت به مقامت کنم
آنچه که دارم تو رساندی به من
هیچ ندارم که به نامت کنم
آمده ام تا که سلامت کنم
سلامت کنم